Ik kan moeilijk anders dan toegeven dat ten huize van ondergetekende telkens weer reikhalzend uitgekeken wordt naar de komst van de postbode, als er een nieuwe plaat van Eric Bibb aangekondigd wordt. Dat heeft zo zijn redenen, en die zijn meervoudig, maar eigenlijk samen te vatten in weinig woorden. Bibb heeft ons de voorbije bijna vijf decennia namelijk al ontelbaar veel heerlijke momenten gegeven, zowel live -van de kleinste kroeg tot het grootste bluesfestival- als met zijn studiowerk.

Deze nieuwe plaat is eigenlijk een mix van beide: ze werd weliswaar live opgenomen, maar wel in omstandigheden die best te vergelijken zijn met de meest fantastische studio’s, maar dan wel mét publiek erbij. In zijn geliefkoosde Zweden dan nog, het land waar het, voor zover ons bekend, allemaal vorm kreeg, al mag je ook ’s mans opvoeding niet onderschatten. Opgroeien in The Village, met een papa als Leon, en mensen als Bob Dylan, Joan Baez en Pete Seeger, die thuis over de vloer kwamen, marcheren aan de zijde van Dr. Martin Luther King, het oeuvre geserveerd krijgen van iconen als Odetta en Taj Mahal…het is niet iedereen gegund, maar Eric mocht het allemaal meemaken en hij is al tijden erg gul met het verder verspreiden van datgene dat hem zelf te beurt viel.

Zodoende werd hij gaandeweg niet alleen maar muzikant, maar meer en meer verteller en chroniqueur, een stem van en voor het volk. Die stem is in de loop der jaren alleen maar dieper geworden in elke betekenis van dat adjectief en bij al die vaststellingen kan ik maar aan één ander iemand denken:Eric Bibb is de Taj Mahal van vandaag -al leeft de echte gelukkig nog-, maar als schatbewaarder en verderzetter van een zwarte traditie, vind je geen beter voorbeeld. Dat blijkt ook uit de songkeuze voor deze live-opname: vanaf opener “Going Down The Rpad Feeling Bad” over “Bring Ma Little Water, Sylvie” en “Whole World’s Got The Blues” tot het afsluitende duo “500 Miles”/“Mole in The Ground”, is dit een concert van Eric Bibb, zoals je het voor jezelf droomt. Tien songs in drie kwartier, begeleid door een keur van veelal Scandinavische muzikanten die Eric en zijn aanpak doorheen de jaren erg goed hebben leren kennen en die onderhand weten wanneer ze hun gitaar moeten laten scheuren of de harmonica moeten laten treuren. Ik tel bijna twintig meewerkende namen en dat draagt bij tot de “bijna-studio”-sfeer waar ik hoger naar verwees.

Ik mag nu wellicht enigszins voorspelbaar klinken, maar een concert van Eric Bibb is sowieso een kunstige ervaring en bij een thuismatch als deze, ligt de score bijna vooraf vast. Geen zwak moment te bespeuren in deze heel mooie opname, die een mens nu al doet uitkijken naar de volgende passage van Bibb in onze contreien.

(Dani Heyvaert)